Şahsiyet'ten bir alıntı:

Dokuz yaşındayım, yıl 1961... Annem benim doğum günü için pasta yapmış. İlk defa o zaman mum üfleyip dilek tuttum. Dileğim de şu; o sıralar Yuri Gagarin uzaya çıkan ilk insan olacak. Ben de dedim ki ne olur beni de yanına alsın... O kadar inandım ki dileğimin gerçekleşeceğine, bir çanta yapıp beklemeye başladım. Güya Sovyet elçiliğinden gelip alacaklar beni. Ama sağdan soldan duyuyorum onlar komünist diye. Diyorlar ki aman komünist onlar, olsun diyorum bende komünist olurum. O sıralarda bizim giriş katında üniversite öğrencileri oturuyor. Annem onlara da komünist diyor. Biliyorum onlar bizim kömürlükte kitap saklıyor. Ben de gittim yürüttüm bir tane. Nazım Hikmet'in şiirleri. Şimdi Ruslar gelirse ben bu şiiri okurum onlara. Onlar da der ki tamam bu da bizden, götürürler beni. Neyse... Tarih 12 Nisan. Uzay mekiği fırlatılacak, Vostok 1. Ama hala gelen giden yok. Ben diyorum unuttular herhalde beni. Mekik fırlatıldı, herkes dua ediyor mekik atmosferi geçsin, uzaya çıksın diye. Bir ben diyorum ki yarı yolda dursun dönsün beni alsın. Belki bir de Amerikalılar Vostok'un uzaya çıkmaması için dua ediyordu. Neyse bütün gün radyonun başında içimden o şiiri okudum:

Başım köpük köpük bulut, içim dışım deniz

Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Park'ında 

Budak budak, şerham şerham ihtiyar bir ceviz

Ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında.

Ne zaman bu şiiri okusam uzaya gitmiş kadar olurum. 65 yaşıma geldim. Geçen doğum günümde yine bir dilek tuttum, çocuk gibi. Yine imkansız bir dilek tabi. Ne diledim biliyor musunuz? İyi bir insan olmayı.